آذرست : تاریخچه تلویزیون

[Moh@mm@d-SAT]

درود

تاریخچه فن آوری تلویزیون می تواند به دو بخش تقسیم شود : پیشرفت هایی که به اصول و قواعد الکترونیکی و مکانیکی وابسته هستند. و دیگر پیشرفت هایی که صرفاً وابسته به اصول الکترونیکی هستند. در دومین مورد که در تمامی تلویزیون های مدرن بکار رفته شده، نیز نمی توان دیدگاه های مربوط به سیستم های مکانیکی و اختراعات آن را نادیده گرفت. " کلمه تلویزیون" یک لغت ترکیبی است که از زبان های لاتین و یونانی برگرفته شده است. لغت Tele در زبان یونان به معنی " دور" و کلمه vision در لاتین به معنای " دید" است این لغت اغلب به طور مختصر به شکل TV نوشته می شود.

[Moh@mm@d-SAT]

تلویزیون مکانیکی

نهاد (ماهیت) اصلی سیستم تلویزیونی کنونی، از کشف قابلیت نوررسانی سلینوم به وسیله " ویلوجی بای اسمیت" در سال 1873 و اختراع یک دیسک آستن به وسیله " پاول گاتلیب نیپکو(Paul Gottlieb Nopkow) در سال 1884 میلادی شکل گرفت. نیپکو یک دانش آموز آلمانی در سال 1884 نخستین سیستم تلویزیونی الکترومکانیکی را اختراع کرد. طرح چهارچوب شکل نیپکو، به عنوان نخستین تلویزیون مطرح شد. " کنستانتین پرسکی" لغت تلویزیون را در مقاله ای در " کنگره بین المللی الکتریسته" در نمایشگاه بین المللی جهان در پاریس در 25 آگوست 1900 مطرح کرد. مقاله پرسکی فن آوری های موجود در بخش الکترومکانیکی را مورد بررسی قرار داد.

استفاده از نورسلینوم و دیسک اسکن نیپکو، نخستین استفاده عملی از ترکیب تصاویر و عکس ها است که کمک کرد تا در اولین دهه قرن 20 تصاویر ترام دار به وسیله کپی برداری از خطوط تلفن و تلگراف به عنوان یکی از خدمات مطبوعاتی پخش شود. با این وجود این یافته ها در زمینه فن آوری لامپ تقویت صوتی تا سال 1907 عملی نشد. نخستین نمایش از پخش آنی تصاویر دو صوتی (dv,tone) بوسیله " جورجزدیگنوکس" و " ای فورینر" با استفاده از یک غلتک چرخان به عنوان اسکنر و یک ماتریکس با لامپ های سلبنیوم 64 به عنوان ریسیور در سال 1909 در پاریس صورت گرفت.

در سال 1911 میلادی " بوریس رونسیگ" و دانشجویش " ولادمیرکوسها وریکین" با استفاده از یک اسکنر مکانیکی غلتکی شکل، یک سیستم تلویزیونی را ایجاد کرد که به عقیده خود ورسکین، تصاویر بسیار ساده را از طریق سیم ها به بخش های الکترونیکی ریسیور منتقل می کرد. ولی تا این سیستم جابجایی تصاویر امکان پذیر نبود؛ چرا که حساسیت اسکنر کافی نبوده و لامپ سلنیوم بسیار عایق بندی بود. در 25 مارس 1925 یک مخترع اسکاتلندی با نام " جان لاگی پلیدد" در مغازه سلفدیج در لندن تصاویری متحرک به صورت سایه نما در تلویزیون را به نمایش گذارد. اما در صورتی که تلویزیون به معنای پخش تصاویر زنده، متحرک و تدام دار و نه تصاویر سایه نما و دو صوتی تعریف شود، بگیرد نخستین بار به این فن آوری در دوم اکتبر 1925 دست یافت. وی سپس نخستین نمایش عمومی از یک سیستم تلویزیونی فعال را به اعضای موسسه سلطنتی و یک گزارشگر روزنامه در 26 ژانویه 1926 در آزمایشگاه خود در لندن ارائه کرد.

برخلاف سیستم های الکترونیکی با چندین هزار خطوط قابل تجزیه، در مورد قبل، تصاویر اسکن شده به طور عمودی با استفاده از یک دیسک اسکنر با لنزهای دوتایی مارپیچی، شکل اختراعی " بایرد" تنها 30 خط قابل تجزیه برای ایجاد یک تصویر قابل درک از چهره انسان داشت. " بایرد" در سال 1927 سیگنالی را برای خطوط تلفن در فاصله 438 مایلی بین لندن و گلاسکو فرستاد. در سال 1928 شرکت بایرد (شرکت توسعه سینما و تلویزیون بایرد) نخستین سیگنال تلویزیونی بین اروپا و آمریکا را بین لندن و نیویورک پخش کرد. وی همچنین یک تلویزیون با رنگ الکترود مکانیکی، مادون قرمز و سه بعدی را با استفاده از لنزها، دیسک ها و *****های اضافی به نمایش گذارد و همچنین در کنار این تلویزیون یک سیستم ضبط ویدئویی را در سال 1927 ارائه کرد. که هنوز هم وجود دارد. وی در سال 1929 در نخستین " دفتر خدمات تجربی تلویزیون های الکترو مکانیکی" در آلمان حضور یافت و در سال 1931 نخستین برنامه پخش زنده " اسپوم در بای" را ساخت. در سال 1932 دی تلویزیون با امواج مافوق کوتاه را ابداع کرد. سیستم الکترو مکانیکی با میرد در سال 1936 به بیشترین جد خود شامل 240 خط در شبکه تلویزیونی BBC رسید. و سپس " مارکونی رامی" سیستم تلویزیونی با 405 خط تجزیه الکترونیکی را ابداع کرد. " چارلز فرانسیس جنکنیز" در 13 ژئوئن 1925 توانست در آمریکا با استفاده از یک اسکنر با دیسک لنزی شامل 408 خط تجریه برای هر تصویر، در هر ثانیه 16 تصویر از آسیاب بادی عروسکی را از یک ایستگاه رادیویی و ردیابی به آزمایشگاه خود در واشنگتن منتقل کند. آزمایشگاه های تلفنی بل در می 1925 تصاویر ترام دار از اسلایدها را تولید کرد. با این وجود دراماتیک ترین نمایش تلویزیونی در هفت آوریل 1927 به وسیله " هربرت ای آیوس" ارائه شد. وی با استفاده از تصاویر در مقیاس کوچک (5/2 × 12 اینچ) و در مقیاس بزرگ (30 × 24 اینچ) در مسیری بین واشنگتن و نیویورک و از ویپانی تا نیوجرسی، سیستم های تلویزیونی را آزمایش کرد اشیاء به وسیله نوریک اسکنر حاوی یک دیسک با ظرفیت 50 روشن می شدند که این دستگاه در هر ثانیه 16 عکس برمی داشت.

[Moh@mm@d-SAT]

تلویزیون الکترونیکی

در سال 1911 یک مهندس با نام " آلن ارشیبا لد کمپل سؤنینتون" در خصوص جزئیات چگونگی شکل گیری یک تصویر الکترویکی دور با استفاده از لامپ های اشعه کاتود مقاله ای در لندن ارائه کرد که در روزنامه تا غیر ارائه شد. این مقاله که بعدها در مقاله ای در سال 1908 در نشریه "Nature" (طبیعت) منتشر شد، نخستین مقاله توصیف سیستم های تلویزیون های الکترونیکی است که اکنون هم مورد استفاده قرار می گیرد.

سایر سیستم ها با استفاده از لامپ اشعه کاتود به عنوان ریسیور (گیرنده) مورد آزمایش قرار گرفتند. ولی ارائه مفهوم استفاده از آنها به عنوان یک فرستنده بسیار طولانی است و در این متن نمی گنجد. در اواخر دهه 20 زمانی که هنوز تازه تلویزیون های الکترومکانیکی معرفی شده بودند، فیلوفانس ورشاو و لادمیروری گین همچنان به طور جداگانه بر روی گونه های مختلف لامپ های فرستنده الکتریکی کار می کردند. تلویزیونی که بر پایه انتشار الکترون با تجمع الکترون های ثانویه در طول دوره اسکن کار می کنند نخستین بار به وسیله یک مخترع مجاری به عنوان " کالمان یتهانیی" در سال 1926 ارائه شد. که بعدها در سال 1928 اصلاحاتی نیز روی آن صورت گرفت. در 7 سپتامبر 1927 " فیلوفانس ورشا" با دوربین خود نخستین عکس را در آزمایشگاه خود در خیابان Green شماره 202 برداشت که این عکس خط مستقیم ساده ای بود.

در سال 1928 فارنس درشاسیتمی را راه اندازی کرد که برای ارائه یک فیلم متحرک برای تلویزیون و مطبوعات کافی بود. در سال 1929 این سیستم به وسیله حذف یک موتور ژنراتور اصلاح شد به گونه ای که این سیستم تلویزیونی اکنون هیچ بخش مکانیکی متحرکی ندارد. در آن سال فارنس ورشا نخستین تصاویر زنده از انسان از جمله یک تصویر (5/0/13) اینچی از همسرش با چشم های بسته را پخش کرد. فارنس ورشا نمایش عمومی را از یک سیستم تلویزیونی تمام الکترونیکی برای نخستین بار، در جهان، در 25 آگوست 1934 در موسسه فرانکلین در فیلادلفیا ارائه کرد. سایر مخترعین پیش از آن اجزای چنین سیستمی را ارائه کرد. و یا سیستم الکترونیکی را با استفاده از تصاویر و یا فیلم های متحرک نشان داده بودند. ولی فارنس ورشا نخستین فردی بود که همزمان از دوربین های الکترونیکی و گیرنده های تلویزیونی الکترونیکی بهره جست و از آنها تصاویر زنده متحرک و ترام دار ساخت. ولی متاسفانه دوربین های وی به نور بسیار زیادی نیاز داشتند. و این باعث توقف در کار می شد.

" ولادمیروری کین" نیز برای ایجاد تصاویر، اشعه کاتود را مورد بررسی قرار داد در سال 1931 وی و گروه پژوهشیش در آزمایشگاه RCA نخستین دوربین الکترونیکی را با موفقیت ساختند. فارنس ورشا معتقد بود این اختراع، به اختراع دستگاه تجزیه تصویر وی در سال 1927 بسیار شبیه است. و این قضیه به دادگاه کشیده شود و حق به فارنس ورشا داده شد. در نوامبر 1939 پس از پایان جلسات دادگاه، گروه RCA به فارنس ورشا چکی به مبلغ یک میلیون دلار معادل (8/13 میلیون دلار در سال 2006) دادند. تاپدال وسیله به اختراعات وی مجوز داده باشند. در انگلیس "ایساک لوئینرک" از نظر " وری کین" برای ساخت دوربین های امیترون استفاده کردند. که اکنون در دوربین های مورد استفاده در شبکه BBC، بکار گرفته می شود بدین وسیله در دوم نوامبر 1936 یک سروین متشکل از 405 خط از استودیوها در " الکساندراپلس" راه اندازی شد و از یک دکل مخصوص بر بالای یکی از برج های ویکتوریا برای مدت کوتاهی پخش شد. این سیستم، مشابه سیستم مکانیکی بایرد، ولی بسیار معتبرتر و واضح تر از آن بود. بدین ترتیب نخستین سرویس پخش برنامه منظم در جهان راه اندازی شد که این دکل هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد.

[Moh@mm@d-SAT]

تلویزیون رنگی

اکثر پژوهشگران خدمات تلویزیونی، به وسیله ارائه نخستین سیستم تلویزیونی رنگی مکانیکی در سال 1889 در روسیه به اهمیت رنگ در این سیستم پی بردند. " جان لاگی بایرد" نخستین سیستم پخش رنگی برنامه های تلویزیون را با استفاده از دیسک های اسکن، در سوم جولای 1928 ارائه کرد. این دیسک های گیرنده و فرستنده به رسید پیچ های spiral سه دانه ای قطع می شوند که هر یک ***** و رنگ اولیه خاص خود را داشت. این سیستم شامل سه منبع نور در انتهای گیرنده و یک تغییر دهنده جریان برای تغییر نور دهی در آنها بود. در سال 1938 فن آوری پوشش سایه (shadow mask) برای تلویزیون های رنگی به وسیله در " ورنر فلچسیگ" در آلمان اختراع شد. تلویزیون رنگی در سال 1939 " در نمایشگاه بین المللی رادیوئی" در برلین به نمایش گذارده شد در 16 آگوست 1944 بایرد یک نمایش تلویزیونی تمام رنگی الکترونیکی را در معرض نمایش گذارد که در این سیستم با 600 خط رنگی بافت سه تائی با استفاده از شش اشکن برای ساخت هر تصویر بکار گرفته شده بود.

[Moh@mm@d-SAT]

تلویزیون در آمریکای شمالی

آمریکا USA

تلویزیون رنگی باتوجه به رقابت شدید سیستم های فنی برای اعطای مجوز بدینوسیله کمیسیون فدرال ارتباطات برای مصرف تجاری، تاریخچه طولانی در آمریکا دارد. تلویزیون رنگی مکانیکی اسکن شده با استفاده از سه سیستم کامل با بافت های فوتو الکترونیکی، *****های رنگی، امپلی فایر و یک سری شیشه برای تبدیل تصاویر آبی، سبز و قرمز به یک تصویر رنگی کامل در ژوئن 1929 توسط آزمایشگاه های تل به نمایش گذارده شد.

در دوره اسکن های الکترونیکی، نخستین نمایش تلویزیون رنگی در پنجم فوریه 1940 بود که این نمایش در آزمایشگاه RCA در نیوجرسی به اعضای گروه پژوهشی FCC نشان داده شد. در این تلویزیون یک گیرنده به وسیله ترکیب نوری تصاویر از دو مجرای مختلف در یک صفحه تصاویر رنگی را تولید می کردند. CBS در 28 آگوست 1940 با استفاده از فیلم و در 12 نوامبر 1940 با استفاده از دوربین های زنده بررسی میدان های رنگی را آغاز کرد. سیستم میدان رنگی زنجیره ای در CBS تقریباً مکانیکی بود که دیسک داخل آن از *****های سبز، آبی و قرمز ساخته شده بود و با سرعت 1200 دور در دقیقه در داخل دوربین های تلویزیون کار می کرد. دیسک مشابهی نیز در مقابل لامپ اشعه کاتود در داخل دستگاه گیرنده (ریسیور) جا سازی شده بود.

آخرین سیستم رنگی RCA با زنجیره ای از نقاط، هیچ بخش متحرکی نداشته و در آن از یک سری شیشه هایی برای جداسازی و هدایت نورهای سبز، قرمز، آبی از اشیاء از سه لنز به سه لامپ اسکن و مدارهای الکترونیکی استفاده شده بود که به لامپ ها اجازه می داد تا سیگنال های خود را نقطه به نقطه به صورت چرخشی بفرستند. این سیگنال ها به وسیله یک مدار ثانویه در گیرنده دسته بندی شده و به لامپ های تصویر سبز، قرمز و آبی فرستاده شده و تا ترکیب باسری دوم شیشه ها به یک تصویر رنگی کامل تبدیل می شوند.

NBC( تحت مدیریت RCA) نخستین آزمایش تلویزیون رنگی را در 2 فوریه 1948 صورت داد CBS آزمایشات روزانه میدان های رنگی را در اول ژوئن 1941 آغاز کرد. این سیستم های رنگی با دستگاه های تلویزیون سیاه و سفید کنونی مطابقت نداشته و مانند تلویزیون های رنگی دیگر نیز در زمان حاضر در دسترس عموم نبودند. این تست ها تنها در معرض دید مهندسان RCA و CBS و خبرنگاران دعوت شده صورت گرفت.

" انجمن جنگ تولید " ساخت تلویزیون و تجهیزات رادیویی را برای استفاده عموم از 22 آوریل 1942 تا 20 آگوست 1945 متوقف کرد و هرگونه فرصتی را برای معرفی تلویزیون رنگی برای عموم از بین برد. پیشرفت در تولید تلویزیون های رنگی پس از جنگ به وسیله سه سیستم با رقابت برای کسب مجوز با استاندارد PCC برای پخش برنامه های رنگی ادامه یافت. سیستم میدان پیاپی CBS که بدون یک آداپتور با دستگاه های سیاه و سفید موجود مطابقت نمی کنند، سیستم RCA با سیستم زنجیره ای نقاء که در سال 1949 با دستگاه های سیاه و سفید موجود سازگاری داشته و سیستم CTI که در آن سه بتر و در پشت آن *****های رنگی بود که تصاویر سبز، قرمز و آبی را بر روی یک لامپ تصویر مجزا تولید می کرد و شامل یک گیرنده بود که از لنزهایی در مقابل لامپ تصویر برای ترکیب این سه تصویر و ساخت یک تصویر بر روی صفحه نمایش استفاده در طول رقابت ها برای دستیابی به مجوز FCC، CBS نخستین نمایش از تلویزیون رنگی را با ارائه یک ساعت برنامه رنگی به طور روزانه از شنبه تا دوشنبه در 12 ژانویه 1950 در واشنگتن آغاز کرد و تا پایان ژانویه ادامه داد که این برنامه ها بر روی گیرنده های (16-8) اینچ قابل مشاهده بود باتوجه به رشد تقاضاهای مردم، برنامه های تلویزیونی با افزایش تعداد برنامه های بعدازظهر از 13 فوریه مجدد آغاز گردید.

CBS یک فهرست محدود از برنامه های رنگی را از ایستگاه تلویزیونی WCBS خود در نیویورک از 14 نوامبر 1950 آغاز کرد که این برنامه ها دوشنبه تا شنبه با 10 گیرنده رنگی در معرض دید عموم بود. تمامی این برنامه ها با استفاده از دوربین رنگی متعلق CBS پخش شد. استودیوی پخش برنامه ها در نیویورک از 13 دسامبر با استفاده از کابل هم محور به استودیوی تلویزیونی WCAU در فیلادلفیا نیز گسترش یافت. پس از یک سری گزارشات که در سپتامبر 1949 ارائه شد، FCC دریافت سیستم های RCA, CTI با مشکلات فنی، تولید رنگ نامناسب و تجهیزات گزان همراه است بنابراین سیستم CBS به عنوان استاندارد بخش برنامه های رنگی آمریکا در 11 اکتبر 1950 انتخاب شد. قانون ناموفق RCA، نخستین سری پخش برنامه های رنگی را تا 25 ژوئن 1951 به تعویتی انداخت. مجدداً در پخش برنامه ها محدودیت ایجاد شد. برنامه ها، قابل مشاهده بر روی دستگاه های سیاه و سفید نبودند و اینگونه گزارش شده بود که تنها 30 گیرنده رنگی در منطقه نیویورک در دسترس هستند. شبکه های تلویزیون رنگی با سریال های روزانه " جهان از آن توست" و " خانه داران مدرن" هفته دیگری را آغاز کردند. در حالیکه پخش برنامه های رنگی CBS به تدریج به 12 ساعت در هفته افزایش یافته و این شبکه رنگی تا شهرشیکاگو و به 11 مرکز دیگر گسترش یافت، موفقیت تجاری آن به دلیل کمبود گیرنده های رنگی مورد نیاز برای دیدن برنامه ها، مخالفت تولید کنندگان با ساخت آداپتور برای دستگاه های سیاه و سفید موجود و عدم تمایل تبلیغ کنندگان برای حمایت از شبکه های غیرموفق، از بین رفت. CBS در آوریل یک تولید کننده تلویزیونی خریداری کرد و در سپتامبر 1951 تولید را آغاز کرد و تنها مدل رنگی CBS کلمبیا تولیدی آنها بود. اما زمان برای جبران دیر بود و تنها 200 دستگاه تولید شد که 100 دستگاه آن به فروش رفت و CBS برای جلوگیری از خسارات، تمامی دستگاه ها را برگرداند.

صنعت تلویزیون آمریکا پیش از CBS، بوسیله " کمیته ملی سیستم های تلویزیونی آمریکا" در سال های 53-1950 بوجود آمد و هدف این کمیته راه اندازی یک سیستم رنگی مطابق با دستگاه های سیاه و سفید کنونی بوده که استانداردهای کیفیت FCC را نیزبا اجزای سخت افزاری RCA داشته باشد. زمانیکه CBS پیش از کنگره در ماه مارس 1953 اعلام کرد دیگر قصد تولید سیستم های رنگی را دیگر، راه برای ورود Ntsc برای دستیابی به مجوز FCC در جولای 1953 باز شد و این شرکت در 17 دسامبر به این مجوز دستیافت. نخستین برنامه تلویزیونی با استفاده از سیستم رنگی NTSC، پخش آزمایشی یک اپیسود از NBC در 30 آگوست 1953 بود. دستگاه رنگی RCA از سال 1954 : NBC نخستین برنامه رنگی را در اول ژانویه 1954 با نمایشی آغاز کرد که در سراسر آمریکا بر روی گیرنده های رنگی RCA، جنرال الکتریک، فیلکو، رتیئون، هاضمن، پسیفیک مرکوری و... قابل دریافت بود. در 28 فوریه تنها یک مدل رنگی " وستینگ هاوس" به قیمت 295/1 دلار معادل 400/9 دلار در سال 2006، در نیوبورک وجود داشت که به طور کلی به عنوان نخستین گیرنده با NTSC رنگی، برای استفاده عموم تعیین شد.

در آوریل مدل رنگی ارزان قیمت سری ساخت RCA به دلالان عرضه شد. نخستین سریال رنگی تلویزیون " سریال ازدواج" به عنوان یک سریال کمدی زنده در تابستان 1954 به وسیله NBC ارائه شد. سریال ادبی " تئاتر فورد" نخستین برنامه رنگی فیلمی شکلی بود که در اکتبر به وسیله NBC ساخته شد. NBC که شرکت RCA را نیز تحت مدیریت داشت، پیشتاز در برنامه سازی رنگی بود، چرا که شرکت RCA در دهه 50 موفق ترین خطوط دستگاه های رنگی را ارائه کرد و تا سال 1959 نیز تنها تولید کننده دستگاه های رنگی بود. CBS و ABC نیز که با تولید کنندگان چندان سازگاری نداشتند و مشتاق بر ادامه تولید رقیب خود نبودند؛ وارد بخش تولید دستگاه های رنگی شدند. CBS تمامی برنامه های رنگی منظم خود را در این سال های 1960 و 1965 ارائه کرد؛ در حالیکه ABC نخستین سریال رنگی خود را تا سال 1962 به تعویق انداخت. شبکه " دو مونت" که تا سال 1954 شاهد کاهش درآمد مالی بود، یکسال بعد از آن، ملذل شد. بنابراین تا سال 1964 تنها 1/3 درصد از تلویزیون های خانگی در آمریکا رنگی بودند. NBC با اعلام اینکه تمامی برنامه های آن شبکه در پائیز 1965 رنگی خواهد بود، سازمان دهنده توسعه سریع برنامه های رنگی نام گرفت. تمامی سه شبکه پخش برنامه های تلویزیونی تا فصل 67- 1966، زمان پخش برنامه های رنگی را وارد سیستم خود کردند. اما تعداد تلویزیون های رنگی فروخته شده در آمریکا تا سال 1972 از تعداد تلویزیون های سیاه و سفید کمتر بود. سال 1972 نخستین سالی بود که میزان خرید دستگاه های رنگی از 50 درصد فراتر رفت. در این سال همچنین باتوجه به میزان فروش تلویزیون های، آگهی برای این تلویزیون ها پیش از برنامه پایان یافت.

[Moh@mm@d-SAT]

کوبا

کوبا در سال 1958 با استفاده از استاندارد ntsc و تجهیزات rca در شبکه 12 هاوانا، دومین کشور جهان در زمینه ارائه برنامه های تلویزیونی رنگی، معرفی شد. ولی پخش این برنامه ها در سال 1959 در زمان انقلاب کوبا و تعطیلی ایستگا های تلویزیونی متوقف شد و در سال 1975 با وارد کردن تجهیزات از nec ژاپن و secam جماهیر شوروی که مطابق با استاندارد ntsc بودند، از سرگرفته شد.

[Moh@mm@d-SAT]

مکزیک

در مکزیک " گوئیلرموگنزاس کامازانا" (1965-1917) یک سیستم اولیه پخش رنگی را ابداع کرد. وی در سال های 1942، 1960 و1962 حق اختراع برای سیستم های تلویزیونی رنگی را دریافت کرد. حق اختراع (به ثبت رسیده در 19 آگوست 1940) برای تنظیم کننده ( آداپتور) ***** رنگی برای تلویزیون سیاه و سفید در سال 1942 اعطا شد که این سیستم مشابه گیرنده های رنگی بود که در سال 1936 توسط " جال لاگی بایرد" در انگلیس و در آگوست 1940 بوسیله شرکت CBS در آمریکا ارائه شده بود. در 31 آگوست 1964 " کامرانا" نخستین پخش رنگی خود را از آزمایشگاهش در " گیک آزمایشات رادیوی مکزیک" در خیابان " لوسرنا" در شهر " مکزیکوسیتی" فرستاد. این سیگنال ویدئویی با فرکانس 115 مگاهدترز و با جسامد صوتی 40 متر باند (metre band) پخش شد. وی اجازه ساخت نخستین تبلیغ رنگی را در مکزیک در 8 فوریه 1963 دریافت کرد و " برنامه Paraiso Infantil" ساخت وی، از تلویزیون XHGC شهر مکزیکوسیتی پخش شد.


کانادا

تلویزیون رنگی به محض پخش برنامه های تلویزیونی رنگی در آمریکا، از کانادا نیز متداول شد. ایستگاه های تلویزیونی این کشور ساخت برنامه های تلویزیونی رنگی خود را از سال 1966 آغاز کردند.

[Moh@mm@d-SAT]

تلویزیون رنگی در اروپا

تلویزیون رنگی در اروپا با کمی تاخیر ساخته شد و باتوجه به برخی مشکلات فنی به تعویق افتاد. اروپائی ها باتوجه به اتخاذ تصمیماتی برای ارائه سیستمی با 625 خط نور برای پخش برنامه های سیاه و سفید و با فریم کمتر اما پهنای باند بزرگتر، نتوانستند به طور مستقیم استاندارد رنگ آمریکا را در پیش گیرند.

این امر در هر صورت یک فقدان صلاحیت محسوب می شد، چرا که شامل مشکلاتی در زمینه رنگ بود که با معرفی دستگاه های ضبط ویدئویی در اواخر دهه 50 این مشکلات شدت پیدا کرد. از آنجا که در آن زمان استودیوهای پخش برنامه های تلویزیونی دولتی بودند، انگیزه های تجاری نیز کمتر مطرح بود. گرچه کار بر روی سیستم های گودبرداری رنگ های مختلف با ثبت نخستین اختراع secam در سال 1965، تقریباً از دهه 50 آغاز شد، سال ها گذشت تا بالاخره نخستین برنامه های تلویزیونی در سال 1967 پخش شد. آلمانی ها باتوجه به نارضایتی از عملکرد ntsc و اقدامات اولیه secam، در سال 1963 گیرنده pal را راه اندازی کردند. این سیستم مشابه ntsc بود ولی برخی از نظرات secam را نیز بکار برده بود.

فرانسوی ها در این زمینه از secam تبعیت کرده و به طور عمده از روس ها در این زمینه استفاده کردند.

نخستین گیرنده های pal با مشخصات کامل به یک خط تاخیری فرا صوتی دقیق وابسته بود که در نخستین روزهای سنجش حدود هزینه های گیرنده را جبران می کرد. سایر سیستم های کدبرداری رنگ که تا آن زمان تصویب شده بودند، بر مشکلات رنگ در ntsc فائق می آمدند ولی گیرنده pal از آن جهت منحصر بفرد بود که می توانست به عنوان یک گیرنده اقتصادی بدون استفاده از یک خط تاثیری، با عملکرد بهتر و در مواردی بهتر از یک معادل مدل ntsc ساخته شود.

Secam به چنین دقتی برای خط تاخیری خود نیاز نداشت و می توانست از گونه های فلزی ارزان قیمت تر و از لحاظ میدان مغناطیسی قویتر بهره مند شود. در زمان آغاز استفاده از گیرنده ها pal در پخش برنامه ها در سال 1967 با تعصب مشاهده شد که پیشرفت ها در تکنیک های ساخت شیشه (آینه) هزسینو دقت در خطوط تاخیررا به حدی پائین آورد که گیرنده با سیستم pal آسان نیز از لحاظ تجاری به سختی ساخته می شود و تمامی گیرنده های secam همانند گیرنده های pal خط تاخیر را عملاً بکار می گرفتند. تا پایان قرن 20 خطوط تاخیر از شیشه به طور کامل در تمامی معادل های الکترونیکی خود جایگزین شدند و تقریباً تمامی دستگاه های تلویزیونی اکنون می توانند گیرنده های pal، secam و ntsc را کدبرداری کنند.

نخستین پخش برنامه رنگی در اروپا بوسیله شبکه دوی bbc در اول حولای 1967 با گیرنده pal آغاز به کار کرد. نخستین پخش در غرب آلمان در ماه آگوست در پی فرانسه در ماه اکتبر صورت گرفت. سیستم pal اکثر کشورهای اروپای شرقی و انگلیس، پرتقال، بلژیک، هلند، اتریش، مجارستان و امپراطوری چین و اتومن منتشر شد.

در ایتالیا بر سه تصویب یک سیستم تلویزیونی رنگی ملی با نام isa ساخته شده به وسیله " ایندیست"، مشاجراتی صورت گرفت و این عقیده سرو صدا به راه انداخت. در نتیجه ایتالیا یکی از آخرین کشورهای اروپایی بود که پس از آزمایشات فنی طولانی به طور رسمی سیستم pal را در سال 1977 تصویب کرد.

فرانسه، لوکزامبورگ و شوروی و دیگر قلمروهای خارجی آنها سیستم secam را انتخاب کردند. Secam یک انتخاب رایج در کشورهای با پستی و بلندی زیاد و کشورهای با اساس گسترده نصب تجهیزات سیاه و سفید بود، چرا که سیگنال ناهموار secam بهتر با این مکان ها سازگار بود. تنها نقص واقعی secam این بوده که بر خلاف ntsc و pal، دسترسی به پس تولید یک secam کدبرداری شده، بدون یک کاهش عمیق در کیفیت عملاً امکان پذیر نیست. نخستین پخش برنامه رنگی مرتب با استفاده از secam در اول اکتبر 1967 در شبکه دوی فرانسه صورت گرفت. در فرانسه و انگلیس برنامه های تلویزیونی رنگی در فرکانس uhf تولید می شد که تا دهه 80 در انگلیس با 405 خط نور و در فرانسه با 819 خط شکل می گرفت. (فرکانس vhs برای تصاویر سیاه و سفید استفاده می شد) سایر کشورها نیز که تصاویر سیاه و سفید با 625 خط نور را بر روی فرکانس های uhf, vhf به نمایش می گذاردند، برنامه های رنگی را بر روی شبکه های مشابه به سادگی پخش می کردند. لازم به ذکر است که برخی برنامه های تلویزیونی انگلیس به ویژه برنامه هایی که به وسیله شبکه تفتنی itc و یا برای آن شبکه ساخته می شدند، پیش از معرفی تلویزیون رنگی به این کشور برای فروش به شبکه های آمریکایی ساخته می شدند.

نخستین برنامه تلویزیونی انگلیس به شکل رنگی، یک سریال درام با عنوان " ماجراجویی آقای لانسلوت" بود که نخستین با به صورت سیاه و سفید در سال 57-1965 ساخته شد و بعدها برای فروش به شبکه nbc آمریکا به صورت رنگی درآمد.

[Moh@mm@d-SAT]

تلویزیون رنگی در کشورهای آسیایی مجاور اقیانوس آرام

در ژاپن شرکت nhk با استفاده از یک نوسان در سیستم ntsc در 10 سپتامبر 1960 یک تلویزیون رنگی را معرفی کرد. با این وجود سایر کشورهای این منطقه از جمله سنگاپور(1973)، نیوزیلند(1973) و هند (1982) و استرالیا(1975) تا مدت ها بعد این روش را بکار نگرفتند و در عوض سیستم pal را بکار گرفتند. کره جنوبی تلویزیون رنگی را با استفاده از سیستم ntsc تا سال 1980 معرفی نکرد؛ گرچه این کشور این تلویزیون ها را برای صادرات تولید می کرد.


تلویزیون رنگی در آفریقا

نخستین خدمات رنگی تلویزیون در آفریقا در سال 1973 با استفاده از سیستم pal در جزیره " زن زیبار" تانزانیا معرفی شد. در آن زمان آفریقای جنوبی هیچ سرویس تلویزیونی نداشت (باتوجه به مخالفت های رژیم آپارتاید)، اما در سال 1976 یک سرویس راه اندازی شد. نیجریه در دهه 70 سیستم pal را برای پخش برنامه های رنگی اتخاذ کرد ولی کشورهای نظیر غنا و زیمبابوه تا دهه 80 با سیستم سیاه و سفید کار می کردند.


تلویزیون رنگی در آمریکای جنوبی

دراوایل دهه 70 برزیل نخستین کشور در آمریکای جنوبی بود که با استفاده از سیستم pal با عنوان pal-m در ترکیب با سیستم ntsc و pal تصاویر رنگی تلویزیونی را دریافت کردند. نخستین برنامه رنگی در 19 فوریه 1972 پخش شد.

[Moh@mm@d-SAT]

پخش تلویزیون

در سایر کشورهای آمریکایی از سیستم ntsc به تنهایی استفاده می شد. ( برای کشورهای مجزا از فهرست معرفی تلویزیون در کشورها استفاده کنید) آمریکا و کانادا : در بخش زیرلیستی است که نشان می دهد چه زمان در استان های کانادا و آمریکا نخستین ایستگاه های تلویزیونی رسمی آغاز به کار کرد.

آمریکا

نخستین سرویس تلویزیونی منظم در آمریکا در دوم جولای سال 1928 راه اندازی شد. "کمیسیون رادیویی فدرال"، " سی اف جنکینس" را برای پخش برنامه از ایستگاه " ویتون" در " مری لند" در حومه واشنگتن تعیین کرد. ولی برای حداقل 18 ماه نخست، تنها تصاویر سایه نما از فیلم متحرک پخش می شد. ایستگاه رادیویی wrny به سازمان دهندگی " هوگوگرنسبک" با مسئولیت محدود برای پخش برنامه های تلویزیونی زنده در شهر نیویورک با استفاده از تصاویر 48 خطی در 14 آگوست 1928 راه اندازی شد. به طور همزمان گزنسبک نخستین مجله مربوط به تلویزیون در جهان را با همان عنوان منتشر کرد. ایستگاه تلویزیونی جنرال الکتریک در " اسچنکتادی" نیویورک از 13 ژانویه 1928 به طور نامنظم آغاز به کار کرد و از طریق امواج کوتاه با تصاویر 48 خطی نورهای انعکاس را پخش می کرد که تا ماه سپتامبر به هفته ای چهار برنامه رسید. ایستگاه ab × w2 با سیستم cbs در شهر نیویورک نخستین برنامه های هفتگی خود را در 21 جولای 1931 با استفاده از سیستم الکترومکانیکی 60 خطی آغاز کرد. در نخستین برنامه " شهردار جیمی واکر" ، " بوسرل سیستر"، " کیت اسمیت" و " جرج گرشوین" دخالت داشتند. این سرویس در فوریه سال 1933 پایان یافت. " دان لی" در دسامبر 1931 ایستگاه ao× w2 را در لوس آنجلس راه اندازی کرد. این ایستگاه تلویزیونی با استفاده از فرکانس uhf برنامه هایی را به طور منظم به استثنای یکشنبه ها و روزهای تعطیل تا چندین سال پخش می کرد. تا سال 1935 م استودیوهای پخش برنامه های تلویزیونی الکترومکانیکی با وضوح پایین، در آمریکا ظاهر شدند؛ به استثنای دانشگاه های دولتی که این روند تا سال 1939 به طول انجامید. کمیسیون فدرال ارتباطات در آمریکا دریافت هیچ استانداری فنی مشخصی برای روند تولید تلویزیون وجود ندارد، بنابراین تمامی ایستگاه های تلویزیونی مشابه در آمریکا تنها مجوز آزمایشی دریافت کردند و هیچ مجوز تجاری داده نشد. نمایش یک سیستم تماماً الکترونیکی توسط " فیلو فارنس ورث" در موسسه فرانکلین در فیلادلفیا، خط مستقیمی در جهت آینده تلویزیون ایجاد کرد. در 15 ژوئن 1936، شبکه وان لی نمایش یک ماهه ای را در تلویزیون با وضوح بالا در بر روی ریسور (گیرنده) ao× w6 ( و بعدها ktsl) با تصویر 300خطی از یک فیلم متحرک آغاز کرد. شبکه 1936 ارائه کرد و در ششم نوامبر نخستین برنامه عمومی خود را در مطبوعات پخش کرد. شبکه nbc پخش برنامه های منظم خود را در 30 آوریل 1936 با پخش یک برنامه از افتتاحیه " نمایشگاه جهانی 1939 در نیویورک" آغاز کرد. تا ژوئن 1939 برنامه های تلویزیونی منظم الکترونیکی با 441 خط نور در شهر نیویورک و لوس آنجلس و تا ماه نوامبر در ایستگاه جنران الکتریک در " سچنکتاری" در دسترس بود. از ماه می تا دسامبر 1939، ایستگاه nbc جنرال الکتریک در شهر نیویورک هر هفته از چهارشنبه تا یکشنبه برنامه پخش می کرد و به طور کلی در هر ماه 58 ساعت برنامه داشت. این برنامه ها 33درصد اخبار، 29درصد درام و 17درصد برنامه های آموزشی بود که به طور متوسط دو هزار دستگاه گیرنده و بین پنج تا هشت هزار بیننده تا پایان سال از این برنامه ها بهره می جستند. یک خودروی کوچک می توانست حوادث را تا 10 مایل فاصله از فرستنده که بر بالای " ساختمان امپراطوری دولتی آمریکا" قرار داشت، پوشش دهد. کابل هم محور برای پوشش حوادث در " باغ مادیسون" بکار گرفته شد. منطقه تحت پوشش برای یک تصویر خوب دایره ای به شعاع 40 تا 50 مایل از ساختمان امپراطوری بود که این منطقه پیش از 10 میلیون نفر را پوشش می داد. Fcc در دوم می1941، استانداردهای مهندسی تلویزیون ntsc را با 525 خط و 30فریم و با صدایی که با تغییر در فرکانس ایجاد می شود، اتخاذ کرد. دستگاه هایی که تا سال 1939 با تجزیه کمتر، به فروش رفت، هنوز هم برای کسب استانداردهای جدید قابل تغییر هستند. Fcc دریافت زمان برای ارائه مجوز تجاری به تلویزیون فرا رسیده و بنابراین نخستین مجوز این چنینی در ا ول جولای 1941 به ایستگاه های تلویزیونی cbs, nbc در نیویورک و پس از آن به ایستگاه فیلکو در فیلادلفیا اعطا شد. پس از پیوستن آمریکا به جنگ جهانی دوم، fcc زمان مورد نیاز برای پخش برنامه را برای اعطای مجوز تجاری از 15 ساعت در هفته به 4 ساعت کاهش داد. اکثر ایستگاه های تلویزیونی از پخش برنامه محروم شدند. برنامه هایی نظیر سرگرمی هایی همچون بوکس، حوادث باغ مادیسون و اخبار جنگ نیز به برنامه ها افزوده شدند. در سال 1942م، پنج هزار دستگاه در دست استفاده بود ولی تولید برنامه های جدید تلویزیونی، رادیویی و سایر تجهیزات پخش برای اهداف شهری از آوریل 1942 تا آگوست 1945 تعطیل شد.


کانادا

" شرکت پخش برنامه کانادا" شبکه آمریکایی ntsc با سیستم 525 خط نور را به عنوان استاندارد پخش خود تعیین کرد. این شبکه در سپتامبر 1952 پخش تلویزیونی خود را آغاز کرد. نخستین برنامه ششم سپتامبر 1952 از ایستگاه cbft در کبک در مونترال پخش شد. این شبکه به دو زبان انگلیسی و فرانسوی برنامه پخش می کرد. دو روز بعد از آغاز کار این شبکه در 18 سپتامبر 1952 ایستگاه cblt در اونتاریو، تورنتو آغاز به کار کرد. این شبکه یک ایستگاه انگلیسی زبان برای این کشور بود. نخستین ایستگاه تلویزیونی خصوصی در اکتبر 1953 در سادبیوری، اونتاریو (با عنوان ckso) راه اندازی شد.

[Moh@mm@d-SAT]

فرانسه

در 14 آوریل 1931 نخستین برنامه تلویزیونی با استاندارد 30 خطی به وسیله " رنه بار تلمی" پخش شد. در 6 دسامبر 1931 " هنری دی فرانس" شبکه CGT را راه اندازی کرد. در دسامبر 1932 " بارتلقی" یک برنامه آزمایشی سیاه و سفید را با عنوان (تلویزیون پاریس) (در 60 خط) یک ساعت در هفته پخش کرد که بعدها از اوایل 1933 به پخش روزانه مبدل شد. نخستین شبکه رسمی تلویزیون فرانسه در 13 فوریه 1935 با 60 خط با پخش برنامه از 8:15 تا 8:30 شب رسماً آغاز به کار کرد. این برنامه با بازی "بیاتریس برتی" از استودیوی " رادیو- پی تی تی ویژن" در پاریس صورت گرفت. این برنامه دامنه 100 کیلومتری داشت. در 10 نوامبر، " جرج مندل" رئیس استودیوی PTT نخستین برنامه تلویزیونی را در 180 خط نور از فرستنده برج ایفل پخش کرد. در قرن 18 " سوزی وینکر" نخستین گوینده از ماه ژوئن به بعد، برنامه ای را از خبرگزاری پخش کرد. برنامه ها از چهارم ژانویه 1937 فهرست منظمی یافت و در طول هفته ساعت 11:30-11 صبح و 8:30-8 شب و در روزهای یکشنبه از 7:30- 5:30 بعدازظهر پخش شد. در جولای 1938 حکمی برای سه سال برای استاندارد با فرکانس VHF با 455 خط نور تعیین شد. در سال 1939 تنها حدود 200 تا 300 دستگاه تلویزیون شخصی وجود داشت که برخی در اماکن عمومی نیز در دسترس بود. با ورود فرانسه به جنگ جهانی دوم در سال مذکور، پخش برنامه ها متوقف شد و فرستنده برج ایفل خراب شد. در سوم سپتامبر 1940 تلویزیون فرانسه به وسیله نیروهای اشغالگر آلمان مصادره شد. یک توافقنامه فنی بوسیله شرکت (Compagnie des Comptevrs) و شرکت " تله فونکن" به امضا رسید و یک توافقنامه مالی برای آغاز سرویس دهی بوسیله وزارت ملی پست و رادیوی آلمان به امضا رسدی در 7 می 1943 در ساعت 3 بعدازظهر نخستین برنامه مجدداً پخش شد. این برنامه از تلویزیون پاریس در " کاگناک جی" پخش شد. این برنامه های منظم (پنج ساعت و یک ربع در روز) تا 16 آگوست 1944 ادامه یافت. حدود یک هازر دستگاه با 441 خط- اکثراً در بیمارستان های سربازان- این برنامه ها را مشاهده می کردند. در سال 1944 " رنه بارتلمی " یک استاندارد تلویزیوین 819 خطی را ارائه کرد. بارتلمی در طول دوران اشغال، به تلویزیونی با 1015 و حتی 1042 خط دست یافت. در اول اکتبر 1944 خدمات تلویزیونی پس از آزادسازی پاریس آغاز شد. این خدمات از استودیوهای " کوگناک- جی" پخش شد. در اکتبر 1945 پس از تعمیرات، فرستنده برج ایفل دوباره راه اندازی شد. در 20 اکتبر 1948 "میتراند" استاندارد پخش برنامه های 819 خطی را تصویب کرد که پخش آنها در اواخر 1949 بدان شکل آغاز شد. فرانسه تنها کشور اروپایی بود که این گونه برنامه را تصویب کرد. (سایر کشورها برنامه های با خطوط 625 را انتخاب کردند. )

[Moh@mm@d-SAT]

آلمان

پخش برنامه های الکترومکانیکی در آلمان در سال 1929 آغاز شد ولی این برنامه ها تا سال 1934 صامت بود. سرویس شبکه الکترونیکی در 22 مارس 1935 با 180 خط نور با استفاده از سیستم رابط فیلم و یا دوربین هایی با دیسک نیپکو آغاز شد. پخش برنامه ها با استفاده از دوربین های بر مبنای میدان یونی در 15 ژانویه 1936 آغاز شد. بازبینهایی تابستانی المپیک برلین با استفاده از دوربین های الکترونیکی با میدان یونی و دوربین های رابط فیلم در آگوست 1936 در برلین و هامبورگ ضبط و پخش شد. اتاق هایی با ظرفیت 28 نفر با یک تلویزیون برای استفاده در اختیار افراد فاقد تلویزیون قرار گرفت. آلمانی ها در فوریه 1937 سیستم با 441 خط را در اختیار گرفتند و در طول جنگ جهانی دوم آن را به خارج از برج ایفل و به فرانسه بردند. در پایان جنگ جهانی دوم، " شبکه رادیویی نیروهای مسلح" در آمریکا با هدف ارائه برنامه تلویزیونی آمریکایی برای نیروهای اشغالگر در آلمان، از گیرنده های تلویزیون آمریکا برای ساخت برنامه های 525 خطی استفاده کرد. آنها برای جلوگیری از نوسانات خطوط برق، فرکانس عمودی را به 50 هر تز تغییر داد و فرکانس افقی را از 750 و 15 هرتز به 625 و 15 هرتز و بلندی خطوط را 5/0 میکرو ثانیه تغییر داد. گیرنده های تلویزیونی آمریکا با این سینگال یک سیستم 625 خطی با بُرد(Field) 50 را ایجاد کردند که به یک استاندارد در آلمان مبدل شد.

[Moh@mm@d-SAT]

بریتانیای کبیر

نخستین برنامه تلویزیونی انگلیس به وسیله سیستم تلویزیونی الکترومکانیکی بایرد" در سپتامبر 1929 در فرستنده رادیو bbc ساخته شد بایرد تا سال 1930 تعداد محدودی برنامه برای پنج روز هفته تولید کرد. در 22 آگوست 1932 شبکه bbc خدمات منظم شخصی خود را با استفاده از سیستم 30 خطی الکترومکانیکی بایرد راه اندازی کرد که این سرویس تا 11 سپتامبر 1935 ادامه یافت. در دوم نوامبر 1936، بی بی سی پخش برنامه ها را با یک سرویس سیستم دوگانه آغاز کرد. این سیستم چیزی بین استاندارد 405 خطی " مارکونی- اپی " و استاندارد 240 خطی بایرد بود و با پخش برنامه از " الکساندراپلس" در لندن، شبکه تلویزیونی bbc را به نخستین سرویس تلویزیونی منظم با وضوح بالا در جهان مبدل کرد. دولت انگلیس باتوجه به پیشنهاد کمیته ویژه مشاوره، تصمیم گرفت به سیستم " مارکونی- رامی" توجه بیشتری نشان داده و سیستم بایرد را در فوریه 1937 منحل کرد. شبکه های تلویزیونی در لندن از سال 1936 تا 1939 به طور متوسط روزانه چهار ساعت برنامه پخش کردند که 12 تا 15 هزار گیرنده آنها را دریافت می کردند. برخی دستگاه های تلویزیونی در رستوران ها و قهوه خانه ها برای مشاهده مسابقات ورزشی بعضی اوقات 100 بیننده داشتند. آغاز جنگ جهانی دوم موجب تعطیلی در پخش برنامه های bbc در اول سپتامبر 1939 و آغاز مجدد آن از " الکساندرا پلس" در 7 ژوئن 1946 شد. نخستین برنامه زنده از قاره اروپا در 27 آگوست 1950 پخش شد. نخستین برنامه زنده انگلیس در 23 جولای 1962 به وسیله ماهواره " تل استار" از آمریکا پخش شد.


اتحاد جماهیر شوری

اتحاد جماهیر شوری در 31 اکتبر 1931 پخش برنامه تلویزیونی را با پخش آزمایشی برنامه الکترومکانیکی با 30 خط را در مسکو آغاز کرد و نخستین تلویزیون را در سال 1932 به طور تجاری تولید کرد. نخستین برنامه تلویزیونی آزمایشی الکترونیکی با استفاده از تجهیزات تولیدی و نصب شده بوسیله rca در 9 مارس 1937 در مسکو پخش شد. پخش منظم برنامه در 31 دسامبر 1931 در این کشور آغاز شد.

[Moh@mm@d-SAT]

پیشرفت های بعدی

نخستین پخش منظم برنامه در کانادا در سال 1952 با احداث دو ایستگاه تلویزیونی آغاز شد. Cbs دو ایستگاه یکی در 6 سپتامبر در مونترال، کبک و دیگری را دو روز بعد در تورنتو، اونتاریو راه اندازی کرد.


نوآوری های فنی

نخستین برنامه تلویزیونی زنده فرا قاره ای در سان فرانسیسکو، کالیفرنیا در چهارم سپتامبر 1951 از کنفرانس معاهده صلح ژاپن پخش شد. در سال 1958، cbc بزرگترین شبکه تلویزیونی جهان را از سیدنی، نوا اسکاتیا به ویکتوریا، انگلیس- کلمبا تکمیل کرده نخستین پخش زنده مدام از اخبار فوری در جهان به وسیله cbc در طول حادثه معدن " اسپرینگ میل " در 23 اکتبر 1958 صورت گرفت. تنظیم برنامه ها در ایستگاه های تلویزیونی صورت گرفت (برخی اوقات شبکه نامیده می شود). در ابتدا راه های زمینی راه های پخش برنامه های تلویزیونی بودند؛ زیرا قوانین دولت عادی و پهنای باند محدود بود. در آمریکا کمیسیون فدرال ارتباطات در سال 1941 به ایستگاه های تلویزیونی اجازه پخش تبلیغات را داد، ولی لزوم اخذ مجوز را تعهد به خدمات عمومی تعیین کرد. انگلیس بالعکس یک روش متفاوت را انتخاب کرد و هزینه ای را برای ارائه مجوز برای صاحبان شبکه تلویزیونی تعیین کرد تا از آن برای تامین بودجه مورد نیاز شبکه bbc به عنوان یک شبکه دولتی استفاده کند. توسعه در بخش تلگراف و ماهواره به معنای پخش برنامه در دهه 70 موجب شد تا تجار به سوی سرمایه گذاری در زمینه ایجاد شبکه ها روی آورند و موجب افزایش تعداد شبکه های تلویزیونی نظیر hbo و sky شوند.

[Moh@mm@d-SAT]

دستگاه های تلویزیونی

در دوره تلویزیون های الکترود مکانیکی، دستگاه های تلویزیون ساخته شده با مجوز تجاری از سال 1928 تا 1934 در انگلیس، آمریکا و روسیه به فروش رفتند. نخستین تلویزیون در سال 1928 به وسیله بایرد در انگلیس و آمریکا به فروش رفت که در آن زمان تلویزیون ها، رادیویی حاوی یک لامپ نئون در پشت دیسک مکانیک با سوراخ های مارپیچی بود که تصاویری قرمز در اندازه کوچک تولید می کرد که به وسیله یک شیشه مغناطیسی این تصویر دو برابر می شد. تلویزیون بایرد بدون رادیو هم در دسترس بود. این مدل تلویزیون در سال های 33-1930 به عنوان نخستین تلویزیون با تولید بالا، حدود یک هزار دستگاه فروش رفت. نخستین تلویزیون الکترونیکی با مجوز تجاری ساخته شده با لامپ های اشعه کاتود در سال 1934 توسط " تلفون کن" در آلمان ساخته شدند و سپس در سال های 1934 و 1938 به ترتیب توسط تلویزیون سازان انگلیسی و آمریکایی دنبال شدند. ارزان ترین تلویزیون پیش از جنگ جهانی دوم، تنها مدلی بود که در سال 1938 با صفحه 8 سانتی متری به قیمت 125 دلار آمریکا معادل یک هزار و 732 در سال 2005 ساخته شد. ارزان ترین مدل با صفحه 30 سانتی نیز به قیمت 445 دلار (شش هزار و 256 دلار در سال 2005) فروخته شد. به طور تقریبی پیش از جنگ جهانی دوم 19هزار تلویزیون الکترونیکی در انگلیس و 1600 دستگاه در آلمان ساخته شد. حدود 8-7 هزار دستگاه الکترونیکی نیز پیش از ممنوعیت در تولید در آوریل 1942 در آمریکا تولید شد. (تولید مجدداً در آگوست 1945 آغاز شد) استفاده از تلویزیون در آمریکا پس از جنگ جهانی دوم به واسطه لغو ممنوعیت های تولید، پیشرفت های فنی مربوط به جنگ، توسعه شبکه های تلویزیونی مربوط به جنگ، کاهش قیمت دستگاه های تلویزیونی به واسطه رشد تولید، افزایش اوقات فراغت و افزایش درآمد خالص شاغلین رشد چشمگیری یافت. در حالیکه تنها 5/0 درصد از خانواده ها در آمریکا در سال 1946 تلویزیون داشتند، این تعداد در سال 1954 به 7/55 درصد و در سال 1962 به 90درصد رسید. در انگلیس نیز در سال 1947 تنها 15 هزار خانواده تلویزیون داشتند؛ که این تعداد در سال 1952 به یک میلیون و 400 هزار و در سال 1968 به 15 میلیون و 100 هزار خانواده رسید. برای چندین سال، کشورهای مختلف از استانداردهای فنی متفاوت بهره می جستند. فرانسه نسخت استاندارد 441 خطی آلمان را اتخاذ کرد؛ اما بعدها آن را به 819 خط افزایش داد که بدین ترتیب بهترین تعریف را از یک سیستم تلویزیونی و تقریباً سیستمی با دو برابر نور دهی سیستم 405 خطی انگلیس ارائه کرد. با این وجود این اقدام بدون هزینه نبود؛ چرا که دوربین ها باید میزان پیکسل را چهار برابر تولید کند و بنابراین پهنای باند را چهار برابر کند و در نتیجه حساسیت آن به همان میزان کاهش می یابد. فرانسه نیز همانند سیستم ccir اروپا به سیستمی با 625 خط روی آورد. در نهایت کل اروپا به استاندارد سیستم pal با 625 خط متصل شدند که دنباله نمونه آلمان بود. در همین اثنا در آمریکایی شمالی ntsc با 525 خط از سال 1941 ثابت ماند.